മഞ്ഞുകാലം....

മഞ്ഞുകാലതാട് എന്നും ഒരിക്കലും തീരാത്ത പ്രണയമായിരുന്നു എനിക്ക്., ഒരു പക്ഷെ ജീവിതരംഭതിലെ നീണ്ട കുറെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ വെളുത്ത മഞ്ഞിന്റെ കമുകിയായി ജീവിച്ചതിനലവം

ഏലം മണക്കുന്ന കാറ്റും എലെലം പാടുന്ന കിളികലുമുള്ള എ കൊച്ചു ഗ്രാം ഓര്‍മയിലെന്നും ഉണര്തുന്നത് ഉറക്കയുള്ള പോട്ടിചിരികളാണ്., കഥയേയും കവിതയെയും പ്രണയിച്ചു കഴിഞ്ഞ എന്റെ ഭൂതകാലം. ഏതോ ഒരു മാധവിക്കുട്ടി കവിതയില്‍ വായിച്ചതു പോലെ ആഴമുള്ള കിണറ്റില്‍ നിന്നും വെള്ളം മെല്ലെ മെല്ലെ കോരി എടുക്കുന്ന പോലെ എ ഓര്‍മകളെ ഉയര്‍ത്തികൊണ്ട്‌ വരുമ്പോള്‍ വീണ്ടും എ മോഹം മനസില്‍ നിരയുകയാണ് " ഞാന്‍ അല്ല ഞങ്ങള്‍ വളരെണ്ടാതില്ലരുന്നു" കേട്ട കവിതകള്‍ ഉറക്കയുരക്കെ ചൊല്ലി, കൈയില്‍ നിറഞ്ഞ കുപ്പി വളകള്‍ കിലുക്കി കട്ടിനോടും കാലത്തോടും പരിഭവിച്ചും., കലഹിച്ചും നടന്ന കൌമാരം., എന്റെ ജലകതിനുമപ്പുരം പെയ്തിറങ്ങിയ മഴയോടയിരുന്നു ആദ്യ പ്രണയം., പിന്നെയും

എന്റെ സ്കൂളിന്റെ പുറകിലെ തോട്ടിലേക്ക്‌ മെല്ലെ പെയ്തിറങ്ങുന്ന മഴയായിരുന്നു ആദ്യമായി എന്നെ അകര്ഷിത് പ്രണയത്തിന്റെയും, സൌഹൃടയതിന്റെയും വര്നഭമായ ലോകത്തിലേക്ക്‌ പരന്നു ഏറന്ങിയപ്പോഴും മഴയോടുള്ള പ്രണയം മാത്രം വല്ലാത്തൊരു തരം ഗൃഹതുരത്വം ആയി എന്റെ ഉള്ളിലെവിടെയോ ഉറങ്ങി കിടന്നിരുന്നു., ജീവിതം എണ്ണ വലിയ പുസ്തകത്തിന്റെ , വായിച്ചാ താളുകള്‍ പലതും അടര്തി മട്ടന്‍ ഞാന്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോള്‍ മഴ മാത്രം വീണ്ടും എന്തോ ..................

സത്യത്തില്‍ പറഞ്ഞു വന്നത് മഞ്ഞിനെ പട്ടിയയിരുന്നു., ഒരു പക്ഷെ ഡിസംബര്‍ മാസത്തില്‍ ജനിച്ചതിനലവും എന്നുമെന്നും വല്ലാത്തൊരു തരം അവെസതോടെയാണ് ഞാന്‍ മഞ്ഞുകാലത്തെ സ്നേഹച്ചത്....... അതു വല്ലാത്ത ഒരു തരം ഭ്രാന്തമായ പ്രനയംയിരുന്ന്നു.,

ചിലപ്പോള്‍ എന്റെ സിരകളെ ഉണ്മാടിപ്പിക്കുന്ന., മറ്റു ചിലപ്പോള്‍ കോരിത്തരിപ്പിക്കുന്ന, ഇനിയും ചിലപ്പോള്‍ എങ്കിലും തളര്‍ത്തുന്ന, ഭ്രാന്തമായ പ്രണയം., അത്രയും സക്തമായി ആരും ഒരിക്കലും എന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക്‌ കടന്നു വന്നില്ല., ഇനി ഒരു പക്ഷെ ആര്ക്കും അതിന് കഴിയുമെന്ന് തോന്നുന്നതും എല്ലാ.......